Kiedy Dzeus osiadł tron niebieski, ludzie już byli na ziemi i przed ich
zatrwożonymi oczyma rozgrywały się walki bogów o panowanie nad światem. O
powstaniu rodu ludzkiego różne były podania: że wyszedł wprost z ziemi,
wspólnej macierzy wszystkiego, co żyje: że lasy i góry wydały ludzi na
podobieństwo drzew i skał: że ludzie pochodzą od bogów - tego mniemania
byli zwłaszcza królowie i szlachta. Najchętniej jednak przyjmowano baśń o
czterech wiekach ludzkości.
Najpierw był, oczywiście, wiek złoty.
Panował wtedy Kronos. Rzeki płynęły mlekiem, z drzew sączył się miód
najprzedniejszy, a ziemia rodziła wszystko w obfitości, nie przymuszona
pracą rolnika. Ludzie żyli jak niebianie, bez trosk, bez trudów, bez
smutków. Ciało ich nie starzało się nigdy i żywot swój trwali na nieustannych biesiadach i zabawach. Z upadkiem Kronosa skończył się wiek złoty, a ówcześni ludzie zmienili się w dobroczynne demony.
Następne
pokolenie było srebrne, a więc znacznie lichsze. Ludzie rozwijali się
bardzo powoli. Okres dzieciństwa trwał u nich sto lat, a kiedy
dochodzili do wieku dojrzałego, życie ich było krótkie i pełne zgryzot.
Byli źli i dumni, bogom nie chcieli składać ofiar ani czcić ich, jak
należy. Dzeus wytępił ich do ostatniego, lecz w pamięci ludzkiej
pozostali oni jako dusze błogosławione.
W wieku brązowym żyło plemię gwałtowne, miłujące wojnę. Ludzie mieli siłę
olbrzymów i serce twarde jak kamień. Żelaza nie znali. Wszystko
sporządzali z brązu: i mury miasta, i domy, i sprzęty, i oręż. Był to
okres heroiczny. Wówczas żył wielki Herakles i dzielny Tezeusz, i bohaterowie spod Teb i spod Troi. Dokonywano czynów tak niezwykłych, jakie już nie powtórzyły się w wieku następnym, żelaznym, który trwa do dzisiaj.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz