Należał do drugiego pokolenia tytanów[1]. Był bóstwem związanym z kultem Słońca. Według wierzeń starożytnych Greków przemierzał dzienne niebo na złotym rydwanie, zaprzężonym w cztery białe konie – Ajtona, Eoosa, Flegona i Pyroeisa[2][3][4][5]. Swą wędrówkę rozpoczynał (wynurzał się z fal Okeanosa) na Wschodzie i kończył (zanurzał się w falach Okeanosa) po drugiej stronie widnokręgu, na Zachodzie, gdzie kąpał swoje konie w Okeanosie[5]. Drogę powrotną (wiodła pod Okeanosem) pokonywał na wielkiej czaszy[2][5][6]. Jego nadejście zwiastowała Eos[7][8].
Stanowił źródło życia i światła. Regulował bieg dni, miesięcy, lat i stuleci. Wzywano go na świadka podczas przysięgi, ponieważ przed jego obliczem nic się nie ukryło[2][5][10].
Uchodził za syna tytana Hyperiona i tytanidy Tei oraz za brata Selene i Eos, przypuszczalnie także Tytana[2][5][11][12][13]. Jego rzymskim odpowiednikiem był Sol[14].
Był mężem Okeanidy Perseidy (Perseis)[2][5][11]. Spłodził z nią dwóch synów, Ajetesa i Persesa, oraz trzy córki, Kirke, Pazyfae i Kalipso[2][11]. Miał liczne potomstwo ze swoimi kochankami: z Okeanidą Klimene – syna Faetona i córki Heliady (Merope, Helias, Fojbe, Ajterie, Dioksippe), z nimfą Rode (Rodos; według jednej z wersji uchodziła ona za pierwszą lub drugą żonę Heliosa) – synów Heliadów, z nimfą Neajrą – Faetusę i Lampetię, z Leukotoe (Leukotea; została przemieniona w tymianek) – syna Tersanora. Kochanką Heliosa była również Klitia (Klytia; została przemieniona w słonecznik) – odtrącił ją dla Leukotoe[15][16][17][18].
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz